Meester Dogen zei: de gedachte die gericht is naar de anderen noemt men bodaishin. Wat men ook noemt de geest van het ontwaken produceren.
Tijdens zazen komen we voortdurend terug naar ons lichaam, naar onze ademhaling en zeker naar het moment voor de gedachte. Terugkomen naar de gedachte op het moment dat we de gedachte loslaten. Wanneer ik de huidige gedachte loslaat, de gedachte van dit moment, wat is er dan?
Het is dit dat we moeten onderzoeken. Onderzoeken wat er voor de gedachte is. Dit lijkt je misschien iets onmogelijk want iets leren kennen dat ongekend is maakt dat het niet meer onbekend is.
We gaan in deze paradox waar we het onbekende leren kennen maar het intact latend. Het is zoals een nieuw deel van de wereld leren te kennen maar zonder enig spoor achter ons te laten.
Een zen meester zei ooit: het is zoals een kanji, een chinees teken, op het wateroppervlakte tekenen of een gedicht in de lucht schrijven. We kunnen niet zeggen dat de kanji niet getekend is of dat het gedicht niet geschreven is, er is nochtans geen enkel spoor van te vinden.
Hoe kunnen we deze paradox oplossen: kennen zonder te kennen, kennen zonder te herkennen, weten zonder te benoemen. Dit is wat we bodaishin noemen, de geest van het ontwaken produceren.
Bodaishin is de intentie om enthousiast het ontwaken te zoeken, de voorwaarde om tot een echte beoefening van de weg te komen en daarom soms ook de ‘nulde’ paramita genoemd.